vrijdag 9 maart 2012

Dat is liefde

De liefde is mooi als je 's ochtends wakker wordt, door een heel klein straaltje licht wat de gordijnen niet tegen konden houden, en recht in de ogen van je Lief kijkt, die al uren naar je heeft liggen kijken. De liefde is ook mooi als je hand in hand door een onbekende stad loopt, onbekende winkeltjes en restaurantjes in gaat, ontdekt met z'n twee en plannen maakt voor later. Als je het zoveelste leuke uitje wilt plannen en daar je agenda voor moet raadplegen omdat er al zo ontzettend veel leuks staat. Als je de eerste kerst samen viert, met elkaars familie, lachend aan het kerstdiner zit en je tradities aan elkaar uitlegt. De liefde is mooi als je je Lief deel van je familie ziet worden, als je moeder er zo maar van uit gaat dat hij meegaat, dat je het niet eens meer hoeft te vragen. De liefde is mooi als je cadeautjes geeft op een stomme dag als valentijnsdag, terwijl je afgesproken had dat niet te doen. De liefde is zo vaak mooi,

maar als ik huilend in bed lig en jij de enige bent die me troosten kan, 138,8 kilometer rijdt om dat te komen doen, me in je armen sluit en zachtjes fluistert, dan is de liefde het aller aller

mooist.

donderdag 19 januari 2012


Volgens mij ben ik een van velen, maar als het niet zo goed met me gaat bak ik dat er regelmatig uit. Zo ook dinsdag, na de nacht van maandag op dinsdag waarin ik geen minuut geslapen heb. Een mega-brownie, lekker brood met courgette, geitenkaas, tomaat & knoflook, en mexicaanse noten (maar die staan er niet bij.) Of het 'er uit bakken' gelukt is? Niet echt, maar de dag is wel om gevlogen.

donderdag 22 december 2011

Have yourself a merry little christmas - 1




















Lieve, kleine, schattige huisjes in elkaar genaaid met een theelichtje dat brandt op batterij er in. Merry and little it is.

maandag 6 juni 2011

Waking up next to the one you love

isn't a little, but a huge dose of happiness.

dinsdag 24 mei 2011

Tijd

Ik heb het moeilijk dezer dagen. Mijn lichaam geeft de grens van mijn huidige leefwijze aan nu en ik kan niet anders dan dat te accepteren. Ik heb veel te veel van mezelf gevraagd dit keer. En ook ik kan niet zonder hulp. Gisteren en vandaag heb ik meer hulp in woorden dan ooit gekregen en god wat hou ik ongelofelijk veel van je. Wat ben ik je ongelofelijk dankbaar voor dat ik met jou mag zijn en voor dat jij er bent voor mij.

Het is tijd om te ademen.

donderdag 19 mei 2011

28 - Someone that changed your life

Dag lief,

Vraag me niet de hoeveelste brief dit is die ik naar je schrijf, weten doe ik het niet, en iets uitmaken doet het eigenlijk ook niet. Ik denk aan je terwijl ik mijn zesde en laatste leesdossier van dit jaar aan het maken ben, dat wat nog meer bevestigt dat het echt bijna voorbij is, en ik heb je niets nieuws meer te schrijven, maar toch ga ik het weer doen. Mijn woorden verlangen ernaar zichzelf aan je te geven en, ja, ik help ze gewoon graag.

Nauwelijks kan ik geloven, zo nu en dan, dat jij voor mij gekozen hebt en daarmee in korte tijd zo ongelofelijk veel veranderd hebt in mijn leven. Ik groei elke dag en het mooiste is dat ik dat nu niet alleen doe, maar samen met jou. Ik groei met de dag meer in 'ons' en wat is het godvergeten fijn om daar deel van uit te maken. Wat is het een ontzettend warm gevoel om te weten dat ik jouw deel van ons ben, net als jij mijn deel van ons bent.

Laat me je bij deze beloven dat ik je mijn hart en vertrouwen geef. Ik leg ze met de volle overtuiging en met liefde in jouw handen. Wij wij wij. Nu is dat wat telt. En wij hoeven er niet meer te komen; wij zijn er al.

Voor nu een geschreven kus, maar lief, laat het maar weer snel zaterdag zijn. Dan kan ik je weer tegen me aandrukken omdat je dan misschien, ook al is het maar een beetje, kunt voelen wat jij bent voor mij. Mijn woorden weten namelijk niet zo goed meer hoe het te omschrijven.

Ik heb je liever.

Sanne

woensdag 18 mei 2011

Sometimes I just need



























a little dose of happiness. Because I can do this. But I don't know it yet.

Geloof

Het leven is een grote wisselwerking. Geluk staat op de hoek, je moet alleen de juiste hoek kiezen. En het komt wel goed, het komt allemaal goed ook al lijkt het zwart. Toen ik in de trein zat stond er op een muur geschreven: 'alles komt goed' met een groot hart en dat liet me glimlachen. Ik hoop dat je dat ook ziet.

Zelfs als het niet goed komt, komt het goed.
En dat is waar ik vandaag in geloof.

maandag 4 april 2011

Brief aan mijn Lief

En hier zit ik dan, scheef op mijn stoel wat mijn leraar niet aanstaat, zittend op mijn been, één hand in mijn haar om ze niet voor mijn gezicht te laten vallen, te schrijven over dingen als sleur die ik ooit zelf in mijn leven heb toegelaten, maar waarvan ik (kansloos) af probeer te komen. Op sommige dagen vraag ik me wel af waarmee ik bezig ben, maar sleur betekent automatisme, en wie ben jij om dat te doorbreken? Ergens hoop ik het wel, dat je mijn jaren van sleur laat verjaren, maar let's face it: wie ben ik om op jou te hopen?

Zo gingen mijn dagen in januari voorbij met af en toe eens een afspraakje (wat die sleur wel enigszins doorbrak) en wakker liggen in de nacht. De nacht was om te beseffen dat ik voor je aan het vallen was, en 'zou hij wel of zou hij niet?' Nee, mij niet. Ik heb mezelf nooit een meisje gevonden om voor te vallen, laat staan om een relatie mee te beginnen.

Aan 'eerste keren' hecht ik normaal niet veel waarde, maar onze eerste kus die je mij gaf omdat ik met mijn overtuiging vooraf, maar verlegenheid wanneer een moment aanbreekt, uiteraard de stap niet durfde te zetten, was werkelijk ongelofelijk. De hand heel even snel op mijn been toen ik naast je zat in de auto die ons naar het station bracht van waaruit de trein zou vertrekken die me weer naar huis zou brengen en ver weg van jou, ach, wat zal ik er over zeggen? Ik heb iets met handen op benen. Ik had iets met jou.

Je hebt me in die tijd ongelofelijk veel onrust gebracht, onrust die slechter klinkt dan het was, want eindelijk, éindelijk voelde ik dat gevoel waarnaar ik al zo lang verlangde. Die behoefte aan genegenheid, liefde, een arm; simpel klinkende dingen die in de praktijk zo onmogelijk lijken maar zo realistisch waren ineens met jou.

En hier lig ik dan, in mijn bed met mijn laptop op schoot, hartstikke moe, na een lange dag en een heerlijk gesprek met je aan de telefoon. Je weet niet hoe fijn ik het vind om met je te bellen en hoe normaal, gewoon, het al lijkt voor me. Het is gewoon zo: ik bel je 's avonds. Zo fijn is dat. Nu lig ik hier te schrijven over hoe hopeloos het voor me was maar over hoe je nu officieel de mijne bent.
Hier lig ik je dan te schrijven over hoe ongelofelijk gek ik op je ben en over hoe ik bij de douglas was en je geurtje rook en dat op een staafje spoot wat nu naast me in bed ligt. Ik ruik je.

We hebben nog niet veel verhalen samen waarover ik kan schrijven. Over de plannen zou ik kunnen schrijven, maar ik heb inmiddels wel door dat het veel leuker is de dingen niet exact te gaan plannen, maar ze gewoon op me af te laten komen. Je kunt van dingen zo veel meer genieten als ze er zomaar ineens zijn.

Daarom schrijf ik je nu, om kwart voor twaalf op donderdagavond, dat ik aan je denk. Dat ik ongelofelijk veel aan je denk, nu en vannacht, morgen onder je toets scheikunde en daarna, zaterdag onder het werk en daarna in de trein naar jou toe. Daarom schrijf ik je nu om je te bedanken voor de rust, de onrust, het genieten, de liefde, de vlinders, het verlangen, de vrolijkheid, de glimlach constant en het vertrouwen dat je me gegeven hebt en geeft en geeft en geeft.

Ik hou van je. Ondanks je slechte muzieksmaak (deels) en ondanks je typische mannelijke (soms ergerlijke) eigenschappen; ik hou van je. Want je bent zo leuk en wij zijn zo fijn en je bent mijn lief. Mijn lief die het zo fijn vond wanneer ik hem voor het eerst zo noemde aan de telefoon. En naast dat het ongelofelijk fijn en tof is om te zeggen dat je mijn vriend bent, om dagelijks meer een feit te worden met je in mijn omgeving, naast al dat vind ik het ook gewoon simpelweg fijn hoe ik ben met jou. Want jij maakt dat ik zijn zoals ik wil en moet zijn. Jij maakt dat het kan.

Ik hou van je.
En omdat je het zo leuk vindt;

Liefs,
je vriendinnetje.

maandag 24 januari 2011

kunst

Op een dag vroeg je mij, wat is kunst? Ik zei: jij.
Jij zei: een wij. Ik zei: waar?

Ik stond in een winkel, het voorste deel was niet zo mooi, toen ik de houten wenteltrap op gelopen was was er deste meer sfeer. Soms denk ik, grappig, dat rijmt. Soms wis ik het maar blijft het dagen in mijn hoofd. Ik kocht een kaart bij de kunst, ik dacht, wat is kunst. Er stond geen naam achterop, de zon scheen door het raam. Daaronder was een hoed met een kus die praatte over nachtegalen, ik niet, ik lag. Ik zag, dat rijmt. Een toren die maar half opgebouwd was door het rolgordijn. Een deken die ik het liefst glad gestreken had met jouw hand in de mijne, jouw gesloten ogen. Even maakte ik mijn pink los uit zijn omhelzing met die van jou, je bewoog en ik zuchte heel zacht. Misschien van geluk. Ik voelde je arm onder mijn hoofd, bedacht me nog, de volgende begint niet met ik. Jij. Jouw huid op de mijne.
Dat vond ik altijd al zo'n raar woord, mijne. Die van mij. Net zoals de schaduw. Niet echt van mij, soms bij mij, nooit altijd van mij.

Op een dag zei ik jou: dit is kunst. Jij vroeg: wat?
Ik zei: dat ik geloof dat ik gelukkig ben.
Je zweeg.