Dag lief,
Vraag me niet de hoeveelste brief dit is die ik naar je schrijf, weten doe ik het niet, en iets uitmaken doet het eigenlijk ook niet. Ik denk aan je terwijl ik mijn zesde en laatste leesdossier van dit jaar aan het maken ben, dat wat nog meer bevestigt dat het echt bijna voorbij is, en ik heb je niets nieuws meer te schrijven, maar toch ga ik het weer doen. Mijn woorden verlangen ernaar zichzelf aan je te geven en, ja, ik help ze gewoon graag.
Nauwelijks kan ik geloven, zo nu en dan, dat jij voor mij gekozen hebt en daarmee in korte tijd zo ongelofelijk veel veranderd hebt in mijn leven. Ik groei elke dag en het mooiste is dat ik dat nu niet alleen doe, maar samen met jou. Ik groei met de dag meer in 'ons' en wat is het godvergeten fijn om daar deel van uit te maken. Wat is het een ontzettend warm gevoel om te weten dat ik jouw deel van ons ben, net als jij mijn deel van ons bent.
Laat me je bij deze beloven dat ik je mijn hart en vertrouwen geef. Ik leg ze met de volle overtuiging en met liefde in jouw handen. Wij wij wij. Nu is dat wat telt. En wij hoeven er niet meer te komen; wij zijn er al.
Voor nu een geschreven kus, maar lief, laat het maar weer snel zaterdag zijn. Dan kan ik je weer tegen me aandrukken omdat je dan misschien, ook al is het maar een beetje, kunt voelen wat jij bent voor mij. Mijn woorden weten namelijk niet zo goed meer hoe het te omschrijven.
Ik heb je liever.
Sanne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten